ഇത്
എന്റെ ഏകാന്തതയുടെ
വല്‍മീകം.
സ്മൃതികളുടെ മണ്‍ചെരാത്
പ്രകാശരശ്മികളെ സൃഷ്ടിച്ച്
പടവെട്ടി മരിച്ചുവീഴവേ
ഞാന്‍ ചിത്രം വരക്കുകയായിരുന്നു-
എന്റെ പ്രണയിനിയുടെ.
അറിവില്ലായ്മയെന്ന
അറിവായിരുന്നു
അവള്‍ക്ക് രൂപം നല്‍കിയത്.
പ്രതീക്ഷകളുടെ നിറക്കൂട്ടുകള്‍
അവള്‍ക്കു ചായം തേച്ചു.
സ്വപ്നങ്ങള്‍ ചാലിച്ച്
അവളുടെ നയനങ്ങള്‍ക്കു
ജീവന്‍ നല്‍കവേ
കാലം കാറ്റായ് വന്ന്
മണ്‍ചെരാത് കെടുത്തിക്കളഞ്ഞു.
പിന്നീട്,
ചിത്രമെടുത്തുനോക്കിയപ്പോള്‍
അവള്‍ക്ക് മിഴികളില്ലായിരുന്നു;
കണ്ടത്
രണ്ട് ശവകുടീരങ്ങള്‍.
ഒന്നു എന്റേതായിരുന്നു.
__________
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ